Rozłąka z dzieckiem: jak przygotować dziecko do rozstania z rodzicami?
Żyjemy we współczesnym świecie i czasami w życiu zdarzają się sytuacje, kiedy rodzice muszą na jakiś czas rozstać się z dziećmi. Powody są różne – urlop macierzyński, wyjazdy służbowe, leczenie szpitalne itp. Separacja może nie być długa, na godzinę lub dwie, a może trwać od kilku dni do miesiąca lub dłużej.
Jak przetrwać rozłąkę z dzieckiem ?
Niewiele matek wie, jak przetrwać rozłąkę z dzieckiem. Jest to bardzo nieprzyjemny zabieg zarówno dla matki, jak i jej ukochanego dziecka. Rodzice z dala od dziecka nie czują się zbyt komfortowo i ciągle o nim myślą, „jak on się czuje beze mnie?”, „co robi?”, „czy jadł?”, „jak spał?”, itp. i wiele matek zaczyna się obwiniać za to, że ich nie ma…
Nie obwiniaj się za separację – naprawdę nie można cię za nią winić, po prostu tak się sprawy mają, a kompleks winy to destrukcyjne uczucie.
Jak poradzić sobie z rozstaniem z dzieckiem?
Co należy zrobić, aby zarówno matka jak i dziecko mniej obawiali się rozstania?
W życiu zdarzają się sytuacje, kiedy rodzice są zmuszeni do przebywania z dala od swoich dzieci przez pewien okres czasu. Powody mogą być bardzo różne – leczenie ambulatoryjne, podróż służbowa, wakacje czy wyjazd na obóz dla dzieci.
Najtrudniejszym momentem dla dziecka jest rozłąka z matką. Dlatego od najmłodszych lat należy utrwalać w umyśle dziecka, że kiedy mama wyjeżdża, to na pewno wróci.
Jeśli na przykład matka musi iść do pracy, powinna wcześniej zacząć ćwiczyć krótkie rozstania z dzieckiem. Należy pamiętać, że dziecko należy zostawiać tylko z osobą, której się bezwarunkowo ufa. W przypadku, gdy matka i dziecko były nierozłączne, a potem matka nagle wzięła i wyszła, dziecko prawdopodobnie otrzyma poważny uraz psychiczny, bo w tej sytuacji będzie mu się wydawało, że matka go porzuciła.
Obecnie coraz większą popularność zdobywa „teoria przywiązania” dotycząca więzi między dzieckiem a rodzicem. Przywiązanie kształtuje się głównie w pierwszym roku życia dziecka, zwykle w drugiej połowie jego życia.
W tym przypadku ważne jest prześledzenie, w jaki sposób dziecko rozstaje się z matką i jak się zachowuje, gdy ją spotyka. Wskazuje na to nie tyle moment rozstania, co moment spotkania. Logiczne jest też, że dziecko płacze przy rozstaniu z matką, gorzej, jeśli po odejściu matki długo jeszcze szlocha, miewa napady złości itp. A kiedy matka wraca, zaczyna się na niej „mścić” – walczy, płacze, nie daje jej spokoju, wisi na niej.
Rozstanie z dzieckiem – emocje
Ważne jest, aby starać się przewidzieć z wyprzedzeniem możliwy rozwój wypadków zarówno dla matki, jak i dla dziecka. Bezpieczny typ przywiązania u swojego dziecka może wytworzyć każda matka, wystarczy tylko dostroić się do tej samej fali co dziecko, lub jak powiedział słynny amerykański psycholog Eric Ericsson, „wzbudzić w dziecku podstawowe zaufanie do świata„. Mając takie doświadczenie, dzieci w przyszłości będą bardziej ufne, przyjazne, zrównoważone, pewne siebie i innych.
Jeśli matka już pracuje, powinna częściej rozmawiać z dzieckiem i opowiadać mu o swojej pracy, o tym, co robi i jak jest to dla niej ważne, nawet jeśli nie jest do końca pewna, czy dziecko ją rozumie. Kiedy matka jest w pracy i robi coś własnymi rękami, może przynieść i pokazać to swojemu dziecku.
Zostawiając dziecko z babcią warto uzgodnić z nią, że nie powinna podkreślać negatywnych aspektów rozłąki matki i dziecka.
Jeśli jest to niania, powinna otrzymać jasne instrukcje, co dziecko lubi, a czego nie. Na przykład, jaką bajkę lub piosenkę lubi najbardziej, jaka jest jego ulubiona zabawka, jaki jest najszybszy sposób na uspokojenie go, gdy jest bardzo zdenerwowany lub pobudzony.
Wskazówka: Jest pewne zjawisko zauważone w psychologii – dzieci łatwo pozwalają rodzicom na rozstanie, jeśli są pewne ich miłości i tego, że mama i tata nigdzie się nie wybierają i, że prędzej czy później wrócą. Pamiętaj o tym.