D-MER – ból psychiczny podczas karmienia piersią

Karmienie piersią nie zawsze jest prostą i bezbolesną drogą do dostarczenie dziecku pokarmu. Wiele mam przeżywa ciężkie chwile kiedy dziecko źle łapie brodawkę, w piersiach jest za mało mleka lub sutki są popękane i bolące. Jednak poza aspektami fizycznymi podawanie dziecku piersi może być źródłem trudnych emocji, jak frustracja, smutek czy złość. Mogą być to objawy D-MER (dysphoric milk ejection reflex). To tak zwany odruch wypływu mleka z dysforią, który nie jest zaburzeniem psychicznym, tylko fizjologicznym.

Karmienie piersią a D-MER

Objawy D-MER to pojawiający się przy karmieniu piersią smutek, żal, uczucie pustki, rozdrażnienie. Te emocje jak się okazuje są wywołane zaburzeniami natury fizjologicznej, więc nie należy ich łączyć z dyspersją poporodową lub psychozą. Kobiety, które borykają się z D-MER mają nagły spadek poziomu dopaminy w momencie karmienia dziecka piersią. Ten hormon związany jest z mechanizmem nagrody, jego obniżenie powoduje spadek nastroju, brak motywacji, przyjemności czy satysfakcji. Warto wiedzieć, że dopamina ma szczególne znaczenie podczas laktacji, bo hamuje syntezę prolaktyny, dlatego organizm utrzymuje ją na niskim poziomie. Większość kobiet doświadcza wahań nastrojów. Jednak niektóre mamy mogą być bardziej wrażliwe na zmiany poziomu dopaminy, która spada, gdy dochodzi do wypływu mleka. Temu procesowi wówczas towarzyszy dysforia, czyli obniżenie nastroju. Jest to bardzo krótkotrwałe zjawisko, które mija po kilku minutach. Jednak w tym czasie odczuwać można wiele trudnych emocji, a jest to ciężkie zwłaszcza mając blisko malutkie dziecko.

Co można zrobić kiedy podejrzewamy u siebie D-MER?

Jeśli zauważysz, że D-MER może dotyczyć ciebie jest to już połowa sukcesu. Jest to dość nowo odkryte zaburzenie, dlatego świadomość występowania problemu jest znikoma. Mamy, które mają wiedzę, że taki stan rzeczy powodują zaburzenia poziomu hormonów zdejmują z siebie poczucie winy i uczą się radzić sobie z nadchodzącym spadkiem nastroju. Warto czytać i poznawać te zaburzenia, dzięki badaniom naukowców, dzięki edukacji możemy zmniejszać dysforię, dbając o siebie i umiejąc odpowiednio zareagować w chwili gdy się pojawi. Warto porozmawiać o tym z kimś bliskimi, partnerem, mamą czy przyjaciółką i poszukać u nich wsparcia.

Czytaj też: Karmienie piersią w miejscach publicznych